Jak powstał pierwszy dom pasywny? Rys historyczny

Ze względu na konieczność obniżania wykorzystywanej ilości energii, potrzebnej do ogrzania i wentylacji budynków, eksperci od wielu lat pracowali nad  standardami, które pozwolą budować domy z pasywnymi źródłami ciepła. Głównym twórcą idei budownictwa pasywnego był niemiecki fizyk dr Wolfgang Feist, który definicję domu pasywnego sformułował pod koniec lat 80. XX wieku.

Kiedy pojawiło się zapotrzebowanie na budownictwo pasywne?

Konieczność wyznaczenia standardów domów pasywnych pojawiła się w Europie Zachodniej w latach 70. XX wieku, podczas kryzysu paliwowego. Nad definicją domu pasywnego pracował fizyk dr Wolfgang Feist wraz ze współpracownikami z Instytutu Mieszkalnictwa i w Niemczech. Według tak wypracowanej formuły dom pasywny jest budynkiem o ekstremalnie niskim zapotrzebowaniu na energię do ogrzewania wnętrza (15kWh/(m^2·rok)), w którym komfort termiczny zapewniony jest przez pasywne źródła ciepła (mieszkańcy, urządzenia elektryczne, ciepło „słoneczne”, ciepło odzyskiwane z wentylacji) oraz dogrzewanie powietrza wentylującego budynek. Tak, że nie potrzebuje on autonomicznego, aktywnego systemu ogrzewania.

Pierwszy dom pasywny w Darmstadt

W Darmstadt, pod przewodnictwem dr Wolfganga Heista powstał Instytut Budownictwa Pasywnego. Na podstawie wypracowanej przez dr Heista i jego współpracowników definicji powstał projektu domu pasywnego, który został wybudowany i oddany do użytku w 1991 roku. Dom charakteryzuje się doskonałą izolacją cieplną.

Dlaczego warto zdecydować się na dom pasywny?

Idea budownictwa pasywnego przez lata rozprzestrzeniła się w wielu krajach, a domy niekorzystające z aktywnych źródeł energii powstają w coraz większej liczbie. Dzięki rozwijającym się technologiom dom pasywny może powstać z prefabrykatów. Dzięki temu możliwa jest elastyczna konstrukcja i krótki czas realizacji inwestycji. Odpowiedni montaż oraz izolacja zapewnia niskie straty ciepła zimą i optymalną temperaturę w ciepłych miesiącach.